dwa razy dwa to zła gra

Źródło: http://wiktororzel.portal-pisarski.pl/tag/mapa-na-piasku/

                 

Nie mogę Cie kochać bardziej.

Nie kochać też Cię nie mogę.

Wciąż myślę o Tobie, bo nie myślenie o Tobie jest tak trudne.

Nie robiąc nic, robię tak wiele w kierunku niczego.

Pędzę za Twoim cieniem, biegnę ile sił w nogach, a Ty spacerujesz powoli i leniwie.

Łapię oddech łapczywie, chyba płuca mi się kończą od tego biegu...

i chwycić Cię chcę.

Siedzisz na ławce w parku, wysuwasz twarz w kierunku jesiennego słońca. Iskry gorącej gwiazdy odbijają się od Twoich blond włosów.

Siedzisz sama.

Sam tam jesteś.

Biegnę.

Biegnę w kierunku tej ławki. Miejsce obok jest puste!!! Biegnę… widzę ławkę, Ciebie na tej ławce, wyciągam rękę..

I płuca mi się kończą.

Upadam na kolana, a z nieba spada zimny deszcz. Ciemne chmury skłębiły się blisko siebie, osiadły nisko. Prawie dotykają czubka mojej głowy. Krople łez zmieszały się z kroplami deszczu.

Może morzę wypłakałam na tej wąskiej ścieżce. Może noc już zapadła, a ja nawet o tym nie wiedziałam. Może pół życia na tych kolanach klęczałam.

Ubranie przesiąkło łzami i deszczem.

Ławka cała zarosła mchem. Nikt nie siedział na niej od lat.

Ja się chyba też postarzałam.

Z braku miłości posiwiałam. Dostałam zmarszczek i schudłam. Oczy zaszły mi mgłą. Nie widać już w nich błękitu, nie ma nawet stalowego odcienia, który świadczył o tym, że czymś się martwię lub jestem zła.

Już nic tam nie ma. Już nic nie ma we mnie.

I winą chciałabym obarczyć Ciebie, że zabrałeś mi wszystko, że zostawiłaś mnie samą, że nie wstałeś z tej ławki, że złapałaś za dłoń kogoś innego i przeszedłeś obok mnie jak gdybyśmy się nigdy nie znali. Jakby nigdy nie było żaru i płomieni.

Zupełnie jakbym nie istniała.

Mówiłam, że nie jestem księżniczką.